හිතේ තියෙන දේ

නළල දිගේ ගලාගෙන ආපු දාඩිය බිංදු ටික පිටි අල්ලෙන් පිහිදගත්තු නදී වටපිට බැලුවෙ තමන් එක්ක ආපු දමිත් කොහෙද කියල බලන්න. තමන්ට වඩා අඩි ගාණක් ඉස්සරහින් ඇවිදගෙන ගිය දමිත්ව, ටවුමෙ පිරිලා හිටිය මින්නිසු ගොඩෙන් හොයාගන්න නදීට ලේසි උනේ නෑ.

ගිනි ගහන මද්දහනේ අතින් කටින් බඩු මූට්ටු අරගෙන මිනිස්සු පිරිල ඉන්න ටවුමක් මැදින් ඇවිදන් යන එක ලේසි පහසු දෙයක් නෙමෙයි කියල දන්න හිංදම වෙනද නම් නදී සතියට ඕන කරන බඩු ටික ගන්න එන්නෙ ටිකක් හවස් වෙලා. ඒත් එදා උදේ දමිත්ට ටවුමෙ කරගන්න ඕන වැඩ ටිකක් තියෙනවා කියල නදීටත් එයත් එක්කම ටවුමට යමු කියල යෝජනා කරද්දි, නදී එක පයින් කැමති උනේ කාලෙකින් දමිත් එක්ක කොහේවත් යන්න පුලුවන් උනේ නැති නිසා.

“බඩු ටික අරගෙන දමිත්ගෙ වැඩ ටිකත් කරගෙන එන ගමන් ටවුමේ කඩේකින් දවල්ටත් මොනව හරි කාලම එන්න පුලුවන් වේවි..සමහරවිට ටවුමේ ෆිල්ම් හෝල් එකට ඇවිත් තියෙනව කිව්ව අලුත් හිංදි ෆිල්ම් එකත් බලන්න යං කියල දමිත් කියයිද දන්නෙ නෑ. ඒක ලස්සන ෆිල්ම් එකක් කියල එහා ගෙදර නංගිත් කිව්ව. ඒක බලන්න යං කියල කියාගන්න විදිහක් නැතුවනෙ මං හිටියේ. “ 

ගෙදරින් එළියට බහිද්දි නදීගෙ හිතේ තිබ්බෙ ඔය වගේ අදහස් ටිකක්. ඒත් කම්පියුටරේට මොනවද කෑලි වගයක් ගන්න ටවුමට ආපු දමිත්, නදී ගෙදරට ඕනි බඩු ටික ගන්නකන් හිටියෙත් හරි නොඉවසිල්ලෙන්.

 

මිහිරි සංගීතයක් ඇහුන් නිසා නදී හැරිලා බලන කොට එයා දැක්කෙ පිටිප්ස්සෙන් එන අයිස් ක්‍රීම් කරත්තෙ. මේ වෙලාවට අයිස්  ක්‍රීම් එකක් තිබුන නම් කියල නදීට හිතුන

“අනේ දමිත් අයිස් ක්‍රීම් එකක් අරන් දෙනව නම්”.. තමන්වත් දමිත්වත් පහු කරගෙන යන අයිස් ක්‍රීම් කරත්තය දිහා බලන් හිටිය නදීට එහෙම හිතුනත් නදී ඒක කියන්න ගියේ නෑ….  

තවත් නම් ඉස්සරහට යන්න බැරි තරමට නදීට මහන්සි දැනුනත් දමිත්ට නම් ගාණක්වත් තිබුනෙ නෑ. යන්තම් යාලුවෙක් දැකල එයාට කතා කරන්න දමිත් නැවතුන වෙලේ නදීටත් එයා ළඟට කිට්ටු වෙන්න පුලුවන් උනා.

යාලුවා ගියාට පස්සෙ දමිත් නදී දිහා හැරිල බලද්දි නදී හිටියේ එක අතක තිබුන බඩු මල්ලක් අනිත් අතට මාරු කරන ගමන්.

"මං එකක් ගන්නද?"

"නෑ දමිත් මට පුලුවන් ගෙනියන්න"

නදී එහෙම කිව්වෙ, එයා එහෙම කිව්වත් දමිත් කොහොමත් තමන්ගේ අතේ තියෙන බෑග් එකක් ගනී කියල හිතුන නිසා. ඒත් එහෙම කියපු සැනින් අනිත් පැත්ත හැරිල යන දමිත් ගැන නදීට ඇති උනේ පුදුමයක්.

තව ටිකක් ඉස්සරහට යද්දි නතර කරල තිබ්බ ත්‍රී වීලර් ටික දැක්ක නදීට “අනෙ ත්‍රීවීලර් එකක යන්න ඇත්තන්“ කියල හිතුනෙ නිරායාසයෙන්. නදී හිතපු දේ දැනිල වගේ ඉස්සරහින් ගිය දමිත් හැරිල

"ඔයාට වීලර් එකක යන්න ඕනද? මේ ටික දුර පයින් යන්න පුලුවන්නෙ? "කිව්වම 

"හා එහෙනම් පයින්ම යං" කියනවා ඇරෙන්න වෙන දෙයක් කියන්න නදීට පුලුවන් උනේ නෑ.

http://www.theguardian.com/

**********************************************************************************************************************

මේ සිද්ධියෙන් දවස් දෙකකට විතර පස්සෙ නදීට උදේ නැගිටිද්දි ඇඟට දැනුනේ කියා ගන්න බැරි අමාරුවක්. කෙඳිරි ගගා තේ ටික හදපු නදී කල්පනා කලේ දමිත් ගෙ දවල් කෑම එක හදන්නෙ කොහොමද කියල. තේ එක බොන ගමන් කුස්සිය පැත්තට ආපු දමිත් නදීගෙ මූණෙ තිබුන ලෙඩ පාට දැක්කා.

"ඇයි ඔයාට අසනීපයක්ද"

"උණ වගේ දමිත්"

නදීගෙ නළලට අත තියල බලපු දමිත්ට, නදීට හොඳටම උණ කියල තේරුම් ගන්න අමාරු උනේ නෑ.

"බෙහෙත් ටිකක් ගේන්න යමුද...හැබැයි මට වැඩට යන්න පරක්කු වෙයිද දන්නෙ නෑ…"

"තව ටිකකින් අඩුවෙයි. මම පැරසිටමෝල් පෙති දෙකක් බිව්වා"

"හ්ම්..එහෙනම් දවල් වෙනකන් අඩු උනේ නැත්තන් එහා ගෙදර නංගි එක්කවත් ගිහින් බෙහෙත් ටිකක් ගන්න"

එහෙම කියපු දමිත්, හිස් කෝප්පෙ මේසෙ උඩින් තියල යන්න ගියා.

මම හිතුවෙ දමිත් බලෙන්ම හරි මාව ඩොක්ටර් ළඟට ගෙනියයි කියල..දමිත් වෙනස් වෙලාද මන්දා….

ඒත් නදීට ඒ ගැන වැඩිය හිතන්න උනේ නෑ. ඊට වඩා දරුණු ප්‍රශ්නයක් ඇයට වද දුන්නා.

"දමිත්ගෙ දවල් කෑම එක???"

දමිත්ගෙන් අහන්න ඕන අදට කඩෙන් පැකට් එකක් ගන්න පුලුවන්ද කියල" එහෙම හිතුනත් නදීට ඒක අහන්න හිත හදා ගන්න බැරි උනා.

දමිත්ම එහෙම කියනවනම්…...

"නදී" දමිත් කතා කරද්දි නදී හිටියෙ කුස්සියේ පුටුවට බර දීල.

"මේ එනව…….ඇයි දමිත්?"

ඔයාට කෑම හදන්න පුලුවන්ද? නැත්තන් මම කඩෙන් පාර්සලයක් ගෙන්න ගන්නම්. හැබැයි ඔය කඩ කෑම මට පෙන්නන්න බෑ. ඊයෙත් නුවන්ට බඩේ අමාරුවක් ඇල්ලුවා ඔෆිස් එක ලඟ තියෙන හෝටලෙන් කාල"

"මට එච්චර අමාරුවක් නෑ දමිත්..මං මේ හාල් ටික ගරන ගමන් හිටියේ"

"වැඩිය මහන්සි වෙන්න එපා..මාලු ජාති දෙකක් තිබුන නම් ඇති"

**********************************************************************************************************************

http://footage.shutterstock.com/

දමිත් ගේට්ටුවත් වහගෙන යන හැටි බලාගෙනම නදී ඉස්තෝප්පුවේ තිබුන පුටුවක වාඩි උනා. උණ ගතිය ටිකක් අඩු උනත් ඇඟට දැන්නුනෙ පුදුම කෙඩෙත්තුවක්.

නදීට තමන් ගැන දැනුනේ පුදුම ආත්මානුකම්පාවක්. පොඩි කාලෙ ඉඳන්ම නදී කිසිම දෙයක් කිසි කෙනෙක්ගෙන් ඉල්ලපු කෙනෙක් නෙවෙයි. 

පුංචි කාලෙ තාත්තා ගේන චොක්ලට් එක තනියෙම කන්න මල්ලි පොරකද්දි එයාටම ඒක දීල නදී පැත්තකට උනේ අම්මල එයාටත් කෑල්ලක් දෙයි කියල හිතපු නිසා.

"මල්ලි පොඩියිනෙ..එයාට ඕක කන්න දෙන්න. පස්සෙ ඔයාට වෙන එකක් ගෙනත් දෙන්නම්."

තාත්තා එහෙම කිව්වත් ඊළඟ දවසෙත් උනේ ඒකමයි.

අම්මල එක්ක ඇඳුම් ගන්න ගියාම උනත් කොච්චර ලස්සන ඇඳුම් තිබුනත් නදී ඒ කිසිම දෙයක් ඉල්ලුවෙ නෑ. අම්මල මට ඒක අරන් දෙයි..  නදී එහෙම හිතුවත් අම්මල සමහරවෙලාවට අරන් දෙන්නෙ වෙන ඇඳුමක්.

 ඒත් නදී, “මට මේක එපා අරක ඕන” කියල කියන්න ගියේ නෑ.

දමිත් කියන්නෙ නදීගෙ පාසල් කාලෙ යාලුවෙක්. පුංචි කාලෙ ඉඳන්ම  දන්න නිසා දමිත් තමන්ව හොඳින් තේරුම් අරන් ඇතියි කියල නදී හිතුවා. 

 "එයා මාව හොඳට තේරුම් අරන් ඉන්නෙ. මේ…මම ඉල්ලන්නෙවත් නැතුව එයා මට ටෙඩි බෙයා කෙනෙක් ගෙනත් දුන්න"

යාලුවන්ට දමිත් ගෙනත් දුන්නු තෑගි පෙන්නන ගමන් නදී කිව්වෙ එහෙම.

ඒත් බැන්ඳට පස්සෙ දමිත්ට, තමන්ගෙ හිත කියවීමේ හැකියාව නැති උනාද කියල නදීට හිතුනා.

කවදාවත් මට ඕන දේ කෙනෙක්ගෙන් කෙලින්ම ඉල්ලන්න මට බෑ. මට හිතෙන්නෙ එයා මාව හොඳටම තේරුම් ගත්ත කෙනෙක් නම් මං කැමති දේවල් ඒ කෙනා තේරුම් ගනී කියලා. ඒත් බලාගෙන ගියාම කවුරුත් මට ඕන දේවල් ගැන, මම ආස දේවල් ගැන හිතන්නෙ නෑ. 

වෙලාවකට දමිත්, “ඔයාට මේක ඕනද” කියල අහද්දි එකපාරටම “ඔව්” නොකිව්වට, මම හිතන්නෙ එයා මාව තේරුම් අරගෙන මම මොනවා කිව්වත් ඒක අරන් දෙයි කියල...   

සමහර දවසට කේන්ති ගිහින් මට බැන්නම මම පැත්තකට වෙලා අඬ අඬ ඉන්නකොට ළඟට ඇවිත් "මම කියපු දේට දුක හිතුනද" කියල අහද්දි මම “නෑ” කියන්නෙ ඇත්තටම දුක නැතුවට නෙවෙයි.

"ඔව් මට දුකයි. ඇයි ඔයා මට එහෙම කතා කලේ..මං මොකක්ද කරපු වැරැද්ද” කියල එයාගෙ මූණට අහන්න තරම් හයියක් මට නැති නිසා.

 ඒ වෙලාවට මට හිතෙන්නෙ මගෙ ඇස් වලින් ගලන කඳුලු කියන කතාව එයා තේරුම් ගනී කියල. ඒත් එහෙම වෙන්නෙ නෑ….

මම මොකක්ද කරන්නෙ..ඇයි කිසිම කෙනෙක්ට මගේ හිතේ තියෙන දේවල් දැනෙන්නෙ නැත්තෙ???

සමහර විට වැරැද්ද මගේම වෙන්න ඇති. හැමදෙයක්ම හිතේ හංගගෙන ඉන්නවා මිසක් වචනයෙන් කියන්නෙ නැතිකොට, අනිත් අය කොහොමද ඒවා තේරුම් ගන්නෙ?  එදා ගිනි අව්වෙ ඇවිත් ත්‍රී වීලර් එකක ආවෙ නැති තරහට මම දමිත් එක්ක වැඩි කතාවක් නොකලේ එයා කරපු වැරැද්ද එයාට තේරෙයි කියල. කොහෙද….එයාට ඒක ගානක්වත් තිබුනේ නෑ. 

ගමේ කුඹුරු කෑල්ල මගේ නමට ලියන්නද කියල  අම්මා අහපු වෙලාවෙ මම එපා කිව්වෙ එයාල කොහොමත් ඒක මට දෙයි කියල හිතුන නිසා..ඒත් ඒක හරි යන්නෙ නෑ. ආයෙත් ඔය කතාව ආවොත් නම් ඒක මට දෙන්න කියල අම්මට කියන්න ඕනි.

දමිත්ට උනත් එයාට ඕන විදිහටම කරන්න දෙන්න බෑ. මට ඕනි දේ මීට පස්සෙ කෙලින්ම මට ඕන කියල මම කියනවා. දුක හිතුනොත් ඒකත් කියනවා. තරහ ගියොත් ඒකත් කියනවා.

අද කෑම එක උනත්, හදන්න පුලුවන්ද කියල අහපු වෙලාවෙ බොරු නොකියා කෙලින්ම බෑ කියන්නයි තිබ්බෙ. මම මෙහෙම සද්ද නැතුව ඉන්නකොට හැමෝම මාව ලේසියට ගන්නවා. ආයෙත් නම් ඒ ගොන්කම් කරන්නෙ නෑ. අනිත් අයත් තේරුම් ගත්තදෙන් මමත් හැඟීම් දැනීම් තියෙන මනුස්සයෙක් කියල. 

එහෙම හිතා ගත්තු නදී පුටුවෙන් නැගිට්ට.

**********************************************************************************************************************

සිකුරාදා දමිත් නිවාඩු දැම්මෙ නදී එක්ක බැංකුවේ වැඩකට යන්නම තිබුන හිංදා. උදෙන්ම බැංකුවට ආවත් වැඩේ ඉවරවෙන කොට දවල් වෙලා. කුඩෙත් ඉහලගෙන ටික දුරක් එනකොට නදීට ඇඟට පණ නැති ගතියක් දැනුනෙ පහුගිය ටිකේ උණ නිසා හරියට කෑමක් නොකාපු හින්දා වෙන්නැති. 

අද නම් පයින් යන්න බෑ. ත්‍රීවීලර් එකක යන්න ඕන කොහොම හරි. දමිත්ටත් මම වෙනස් වෙලා කියල දැනෙන්න අරින්න ඕන මෙහෙමවත්.

නදී එහෙම හිතුවත් ඒ වෙලාවෙ ඒ හරියෙ කිසිම ත්‍රීවීලර් එකක් තිබ්බෙ නෑ. ටික දුරක් හෙමින් හෙමින් ඇවිදන් එනකොට ඈතින් එන ත්‍රී රෝද රථය නදී දැක්කා.

"නදී.. ත්‍රීවීලර් එකක් නම් එනවා. ඔයාට පයින් යන්න අමාරුනම් මේකෙ යං. නැත්තන්  ඔයාට පුලුවන්ද මේ ටික පයින් යන්න?"

ත්‍රී රෝද රථය ටික ටික තමන් ළඟට එන හැටි නදී බලාගෙන හිටියා...

"ඕන නෑ දමිත්….මට පයින් යන්න පුලුවන්."