ඇහුන ගීත නෙවෙයි අහන ගීත - 4

හැමදාමත් අපි කලේ යන්ත්‍ර විදිහට ජීවත් උන එක. හැඟීම් දැනීම්වලට අපි ඉඩක් දුන්නෙම නැති තරම්. හැබැයි එකම එක වතාවකදි අපි මිනිසුන් උනා. එදා යන්තම් අඳුර වැටීගෙන එද්දි, හඳ පායාගෙන එන වෙලාවක, අපි දෙන්නා අත් පටලවගෙන ටික දුරක් ආපු හැටි මට අද වගේම මතකයි. මගේ ජීවිතේ තියෙන ලස්සනම මතකයත් ඒකයි. මං ආසයි තව එකම එක වතාවක් ඒ විදිහට ඇවිදන් යන්න.

ඉතින්.....

අපි හැඟුම් වලට ඉඩදී මොහොතක්              

ඉඩ ලබා ගනිමු තරමින් වියතක්..

හඳපානේ...මඳ අඳුරේ

අත් පටලා යමු ආයේ...//

 ආගම් දෙකක, එකිනෙකට වෙනස් පවුල් පසුබිම් දෙකක ජීවත් උන අපිට කොයි තරම් නම් බාධක තිබුනද? හැමෝම අපිට විරුද්ධ උනා, අපි ගැන කේලම් කිව්වා, අපිව රිදෙව්වා. අන්තිමේදි අපිට කාවවත් විශ්වාස කරන්න බැරි උනා. අඩුම තරමේ තමන්ගෙ හෙවනැල්ලවත් විශ්වාස කරන්න බැරි තත්වයක් ආවා..මතකද ඔයාට? අපි වචනයක් හරි කතා කලේ ලෝකයට හොරෙන්. කියන්න කොයි තරම් දේවල් තිබුනත් ඒ දේවල් කියාගන්න විදිහක් තිබුනෙ නෑ. අදටත් ඒ දේවල් වෙනස් වෙලා නෑ. තවමත් විශ්වාස කරන්න පුලුවන් කාවද බැරි කාවද කියල අපි දෙන්නම දන්නෙ නෑ. ඒ හින්දා මුණගැහෙන්න එනවා උනත් කිසිම කෙනෙකුට ඒ ගැන නොකියා එමු. අඩුම තරමේ තමන්ගෙ හෙවනැල්ලටවත්..

ඔබ ඔබෙ හෙවනැල්ලෙන් මිදී

මම මගෙ හෙවනැල්ලෙන් මේදී

අවුදින් හොරෙන් රහසින් මුමුණා

හඳ පානේ මඳ අඳුරේ..

අපිට අපේ ජීවිත ගැන වගේම අනිත් අයගේ ජීවිත ගැනත් වගකීමක් තියෙනවා. අනිත් අය වෙනුවෙන් ඉටු කරන්න ඕන යුතුකම් තියෙනවා. ඒ නිසා අපිට සිද්ධ වෙනවා කොයි තරම් දුකක් ආවත් හිනාවකින් ඒ දුක යටපත් කරගන්න. අනිත් අයගෙ ප්‍රාර්ථනාවන් ඉෂ්ඨ කරලා ඒ අය සතුටු කරලා අපිත් හිනාවෙමු, කිසිම දුකක් නැති ගානට. ඒ දේවල් එහෙම වෙද්දි අපිට අපේ බලාපොරොත්තු ඉටු කරගන්න බැරි වේවි. අනිත් අය වෙනුවෙන් හිත් ගල් කරගත්ත අපිට අපේම කියල හදාගත්ත ඒ හීන ලෝකෙ සැබෑවක් කරගන්න බැරි වේව්, මේ ජීවිත කාලෙ කිසිම දවසක.

ඒ නිසා යන්තමින් හරි කාලය හොයාගෙන රහසින් ගිවිස ගනිමු..සැබෑවක් නොවුනු අපේ හීන සැබෑ කරගන්න, මතු ආත්මයක ආයෙත් මුණගැහෙන්න. ඊට පස්සෙ වෙන්වෙලා යමු අපි ආයෙත් වතාවක්..කලින් වගේම අපේ හිත් ගල් කරගෙන. හැබැයි ඊට කලින් එකම එක සැරයක් අත් අල්ලගෙන ඇවිදගෙන යමුද අපි ටික දුරක්..එදා වගේම.. ආයෙමත්..ආදරෙන්.

හිරකර හසරැල්ලෙන් හැඬුම්

අපි හිනැහෙමු සපුරා පැතුම්

මතු ආත්මයේ හමුවන පැතුමින්

යමු වෙන්වී..හිමිදිරියේ...

හඳ පානේ..මඳ අඳුරේ..අත් පටලා යමු ආයේ..//

ප.ලි: මීට අවුරුදු ගානකට කලින් මේ සිංදුව අහද්දි මගේ හිතේ මැවුනේ මේ වගේ කථාවක්. මේ ගීතය පුරාම තියෙන වික්ටර් රත්නායක මහත්මයගෙ නිවුණු හඬ මේ ගීතයට මගේ හිතේ ලොකු කැමැත්තක් ඇති කරවන්න හේතු උනා. මේ සිංදුවට මීට වඩා වෙනස් අර්ථකථන තියෙනවා කියල මම දන්නවා. ඒ උනත් අදටත් ඇස් දෙක පියාගෙන මේ ගීතය අහද්දි මට මතක් වෙන්නෙ මුලින්ම මේ ගීතය අහද්දි මගේ හිතේ ඇඳුන මේ කථාවමයි.