හිත අද්දරට අවුරුද්දයි

බ්ලොග් එකක් කියන්නෙ මොකක්ද කියල මම මුලින්ම දැනගත්තෙ මගෙ විශ්ව විද්‍යාල සගයෙක් වුනු නදීරගෙන්. මම මුලින්ම බ්ලොග් එකක් කියල කියෙවුවෙත් නදීර ලියන නදීරගේ බ්ලොග් සටහන කියන බ්ලොග් එක. ඊට පස්සෙ ජීවිතේ මල් ලියන සංසාරේ අපි බ්ලොග් එකත් ආසාවෙන් කියෙවුව.

ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ ඉඳන් මං ලියපු සිංහල වගේම ඉංග්‍රීසි කවි වගයක් පොත් ඇතුලෙ, පෙට්ටි ඇතුලෙ එහෙම දාල තිබිල සැරින් සැරේ හම්බවෙනකොට මේ ඔක්කොම නැති කරගන්නෙ නැතුව එක තැනක පරිස්සමට තිබ්බොත් කවදා හරි දවසක මටම ආයෙ කියවන්න පුලුවන් නේද කියල මට හිතුන. අනිත් අය බ්ලොග් වල මේ වගේ දේවල් දාන කොට මටත් හිතුන මගෙ කවිත් බ්ලොග් එකකට දාන්න. එහෙම හිතාගෙන මාත් බ්ලොග් එකක් පටන් ගත්ත. හැබැයි මං ඒ බ්ලොග් එකේ සෙටිංග්ස් වෙනස් කරල මට විතරක් ඒකෙ තියෙන දේවල් කියවන්න පුලුවන් විදිහට හදාගත්තා. ඒකට හේතු වුනේ මං මේ ලියල තියෙන පුංචි පුංචි කවි සිංදු අනිත් අයට කියවන්න දෙන්න තරම් සුදුසු මට්ටමක නෑ කියල මට හිතුන නිසා. එහෙම ටික කාලයක් ඉන්දැද්දි මටම තේරුනා බ්ලොග් එකක් පටන් අරං මෙහෙම හංගල තියෙන එක තේරුමක් නෑ කියල.එකම බ්ලොග් එකේ සිංහලෙනුයි ඉංග්‍රීසියෙනුයි ලියන කොට ටිකක් පටලැවෙනවා වගේ දැනුන නිසා ඉංග්‍රීසියෙන් ලියන ඒව දාන්න My life My way බ්ලොග් එකයි සිංහල ඒවට මේ බ්ලොග් එකයි හදාගත්ත. එහෙම පටන් ගත්ත බ්ලොග් එකට තමයි අදට අවුරුද්දක් සම්පූර්ණ වෙන්නෙ. හැබැයි ගිය අවුරුද්දෙ අද වගේ දවසක ඉස්සෙල්ලම පෝස්ට් එක මේකට දැම්මත් ඒ වෙනකොටත් ඒක කියවන්න පුලුවන් කමක් තිබ්බෙ මට විතරයි.මොකද ආයෙත් අර “මේ දේවල් හොඳ මදි” කියන සිතුවිල්ල හිතට ආව නිසා. ඊටත් සෑහෙන කාලෙකට පස්සෙ තමයි මගේ බ්ලොග්ස් දෙකේ සෙටිංග්ස් වෙනස් කරේ. එහෙම වෙනස් කරෙත් කවුරු හරි වැරැද්දක් අඩු පාඩුවක් පෙන්නුවොත් ඒව හදාගෙන ඉස්සරහට යන්න පුලුවන් නිසා(හැමදාම මමම ලියල මමම කියෙවුවොත් හැමදාමත් එක තැනමනෙ ) 

කොහොම කොහොම හරි ඔය තරම් පෙරුම් පුරල, කල්පනා කරලා පටන් ගත්ත බ්ලොග් එකට අද මොකද වෙලා තියෙන්නෙ?

අදට මගේ බ්ලොග් එකට අවුරුද්දයි. අනිත් බ්ලොග් එකට පෙරේදට අවුරුද්දයි. ආපස්සට හැරිලා බලද්දි මගේ හිතට පුදුම දුකක් දැනෙනව. මම මේ බ්ලොග් දෙක පටන් ගත්තෙ කවි සිංදු විතරක්ම දාන්න නෙවෙයි. මගේ අත්දැකීම් බෙදාගන්න, හිතට දුකක් දැනුනාම, කියාගන්න කෙනෙක් නැතිකොට අඩු ගානෙ බ්ලොග් එකේ හරි ඒ දුක ලියල හිත ටිකක් සැහැල්ලු කරගන්න, ඒ වගේම මම දන්න දේවල්, මම අලුතින් ඉගෙන ගන්න දේවල් අනිත් අයත් එක්ක බෙදාගන්න....ඔය වගේ සෑහෙන්න බලාපොරොත්තු මගේ හිතේ තිබ්බ. කාලීන තොරතුරු, ආගමික කරුනු, ඉතිහාසෙ ගැන විස්තර, වගේ මං කතා කරන්න කැමති ඒත් කතා කරන්න කෙනෙක් නැති දේවල්ගොඩක් ගැන විස්තර මම මගේ බ්ලොග් එකේ ලියන්න හිතුව.

ඒත්......

අවුරුද්දක් ගෙවෙද්දි මගේ බ්ලොග් එකේ තියෙන්නෙ පෝස්ට් 15ක් විතරයි. මං කලින් ලියල තිබ්බයි කියපු කවි ටිකවත් මට බ්ලොග් එකට දාන්න බැරි වෙලා. ඒ ගැන දැන් පුදුම පසුතැවිල්ලක් තියෙන්නෙ. අඩු ගානෙ සතියකට එක පෝස්ට් එකක් හරි දාන්න තිබුනනෙ කියල හිතෙනව. අලුත් ඒව ලියන්න වෙලාවක් නැත්තන් කලින් ලියපු එකක් හරි දාන්න තිබුනනෙ කියල හිතෙනව. මගේ ආත්ම තෘප්තියට හරි දිගටම ලියන්න තිබුනනෙ කියලත් හිතෙනව.

 ඇයි මට ලියන්න බැරි උනේ? 

මම කලින් පෝස්ට් එකක කියල තිබ්බ වගේ මේ ගෙවුන අවුරුද්ද මානසිකව මට සෑහෙන්න අභියෝගාත්මක අවුරුද්දක් උනා. මුල්කාලේ කැම්පස් එකේ අන්තිම එක්සෑම් එකට, ඊට පස්සෙ ට්‍රේනින් එකට මහන්සි වෙනකොට මං හිතුවෙ මේ දේවල් ඉවර උනාම ටිකක් නිවී සැනසිල්ලෙ ටික දවසක් දිගටම බ්ලොග් එකත් එක්ක ඉන්නව කියල. ලියන්න ඕන දේවල් පෝලිමට හිතේ ගොඩගහල තිබ්බ. කලබලේට ලියන්නෙ නැතුව හිත නිදහස් කරගෙන ලියනව කියල හිතුව. ඒ උනත් මං එච්චර වාසනාවන්ත උනේ නෑ.

ට්‍රේනින් ඉවරවෙනවත් එක්කම මූන දෙන්නවුන ප්‍රශ්න ගොඩත් එක්ක මං පුදුම විදිහකට කඩාගෙන වැටුන. හිතට දාරාගන්න බැරි දුකක් දැනෙනකොට මං කැමති හැමදේකින්ම ඈත්වෙන එක මගේ හැටියක්. ඒ කාලෙට මං පුලුවන් තරම් තනි වෙන්න උත්සහ කරනව. ඒ වෙලාවට මං බ්ලොග් එකෙනුත් ඈත් උනා. ඒත් ටික කාලයක් යනකොට මටම තේරුනා මේ විදිහට ප්‍රශ්නත් එක්කම හිටියොත් මට පිස්සු හැදෙයි කියල.ඒ නිසා පුලුපුලුවන් වෙලාවට පෝස්ට් එකක් දෙකක් දාන අතරෙ පුලුවන් තරම් අනිත් අයගෙ බ්ලොග් කියවන්න පටන් ගත්ත. ඒ ටික වෙලාවට හරි හිත වෙන පැත්තකට ගෙනියන්න පුලුවන් උන එක ලොකු දේයක් උනා. හිතට දැනෙනෙ දුක පෝස්ට් එකක් විදිහට බ්ලොග් එකට නොදැම්මත් හිතෙන් ඒක පෝස්ට් එකක් විදිහට හැදුව. එහෙම කරන එකත් වෙලාවකට හිතට ලොකු සැනසීමක් ගෙනාව.

ඉතින් අද මේ පෝස්ට් එක ලියන්න හිතුවෙ අවුරුද්දක් ගතවෙලත් තාම එකම තැන වගේ තියෙන මේ බ්ලොග් එක වටේ ඉන්න හැමෝටම ගොඩාක් ස්තූතියි කියන්න.

අවාරෙට පොල් වැටෙනව වගෙ ඉඳල හිටල පෝස්ට් වැටෙන මේ බ්ලොග් එකට ඇවිත් ඒ පොස්ට් කියවල ඒවට කමෙන්ට් කරල මට ශක්තියක් වෙන ඔයාල මට ගොඩක් වටිනව. ඒ වගේම විශේෂයෙන් මට බ්ලොග් ගැන කියල දුන්න, මගේ බ්ලොග් එකේ මුල්ම follower වගේම පලවෙනි කමෙන්ට් එකත් දාපු නදීරට ස්තූතියි කියන්න ඕන. 

බොහොම බයෙන් බ්ලොග් ලෝකෙට ආපු මම, අද වෙනකොට මේ විදිහටවත් ලියන්නෙ ඔයලා හැමෝම මට ශක්තියක් උන නිසයි. "ලිවීම" කියන්නෙ මං ගොඩක් ආසාවෙන් කරන දෙයක්. ඒ ආසාව නිසාම මම පටන් ගත්ත මේ බ්ලොග් දෙක පස්සෙ කාලෙක මට දැනුන මානසික පීඩනය අඩුකර ගන්නත් උදවු වුනා. උදාවෙන අවුරුද්දවත් හිතේ හැටියට මං අර ලියන්න ආසාවෙන් ඉන්න දේවල් ලියාගන්න ලැබෙන, මම ගොඩක් ආසාවෙන් පටන් ගත්තු දේ හිතේ සැනසිල්ලෙන් කරගෙන යන්න ලැබෙන අවුරුද්දක් උනොත් කොච්චර හොඳද….. ඒ අවුරුද්දෙදිත් ඔයාල මාත් එක්ක ඉඳීවි කියල හිතනව :-)

හිත අද්දර රැඳුන ඔයාල හැමෝටම ගොඩක් ස්තූතියි!!!!!